THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES

December 31, 2007

L O N D O N


Μια ανάσα πριν τα Χριστούγεννα και μόλις επέστρεψα από το διάσημο Λονδίνο. Το παρθενικό μου ταξίδι στην απίθανη φωτισμένη πόλη με τους μεγάλους δρόμους, τα μαύρα taxi και την ποικιλία του 18 εκατ. πολυεθνικού πληθυσμού. Πάντα ήθελα να πάω στο Λονδίνο, δεν περίμενα όμως να το ερωτευτώ. Ένας απίστευτα μουντός και δυφορούμενος τόπος, που συνδυάζει πολιτισμούς και διάθεση με έναν απίστευτα μαγικό τρόπο. Με χαρακτηριστικό το πολύ κρύο και τη συννεφιά, είναι πανέμορφο να περπατάς στα προάστια του Λονδίνου με τα τεράστια πεζοδρόμια και ένα Starbucks στο χέρι, τρεμόμενη καθώς προσπαθείς να καπνίσεις. Διαφορετικοί άνθρωποι να συνυπάρχουν, διαφορετικής χώρας, πολιτισμού και χρώματος σε μια τεράστια πόλη που ο ήλιος διστάζει να εμφανιστεί . Τι να πρωτοπώ? Για τις 10 γραμμές underground-που υπάρχουν από τον 19ο αιώνα-, για το κέντρο του Λονδίνου, για το πράσινο, για τον τρόπο ζωής ή για τα εκπληκτικά κτίρια? Μια από τις πιο εμπορικές πόλεις του κόσμου που ταυτόχρονα μπορεί να σε ηρεμήσει με έναν μόνο απλό περίπατο...
Oxford Street... Από τους πιο διάσημους δρόμους του πλανήτη, με ατελείωτα μαγαζιά να τη διακοσμούν. Η πιο στολισμένη περιοχή της πόλης, με αμέτρητους ανθρώπους να ξεφυτρώνουν από παντού. Η χαρά της γυναίκας αλλά και κάθε άλλου καταναλωτή. Από το τεράστιο και μεγαλοπρεπές Apple Store μέχρι τα απίστευτα και επιβλητικά Selfridges, κάθε άνθρωπος που σέβεται την αγοραστική του δύναμη οφείλει να τα επισκεφτεί. Ιδιαίτερα δημοφιλή και πολυάριθμα είναι τα TOpShop που ενίοτε σχεδιάζει και η Kate Moss, καθώς και κάθε οίκος και εταιρία που επιθυμεί κανείς να επισκεφτεί είναι ΕΚΕΙ. Ένας τεράστιος και απίστευτα στολισμένος στόχος για κάθε επισκέπτη της πόλης. Φυσικά, μιλώντας για ψώνια δε θα μπορούσα να μην αναφέρω τα Harrods, που είναι από τα πιο ακριβά πολυκαταστήματα ever. Απίστευτο κτίριο, απίστευτα κομμάτια αλλά πολύ μα πολύ πιο ακριβό από τα αντοίστοιχα ελληνικά. Περά , λοιπόν, από το shopping, το Λονδίνο έχει να παρουσιάσει πανέμορφα άλλα πράγματα. Το επιβλητικό (και πολύ πολύ ψηλό) Big Ben, που στολίζει το λονδρέζικο Τάμεση, το British Museum με τα δικά μας παρθενώνεια μάρμαρα, το Science Museum που έχει γυριστεί και το "Museum" με τον B.Stiller, το διάσημο Μadame Τussauds-το πιο happy museum ever- αλλά και η φανταστική Tower Bridge, όπου στη γύρω περιοχή επικρατεί το newyork style αρχιτεκτονικής... Το παλάτι της Βασίλισσας, όπου πέτυχα και την καθημερινή εθυμοτυπική αλλαγή της φρουράς της, αλλά και τα μεγάλα και υπέροχα καταπράσινα πάρκα, που οι Άγγλοι δε διστάζουν να κάνουν πικνικ με την παραμικρή εμφάνιση του ήλιου.
Εγώ έμενα στο South Kensington , το οποίο θεωρείται μάλιστα από τις αρκετά καλές περιοχές της πόλης, συνειδητοποιώντας ότι θα ήθελα να ζήσω ένα κομμάτι της ζωής μου εκεί. Απίστευτος τρόπος ζωής, με κλίμα ιδιαίτερα μελαγχολικό και ρυθμούς, τουλάχιστον όσον αφορά τη διασκέδασή μας, πολύ διαφορετικούς. Συγκεκριμένα, τα μεγάλα και γνωστά clubs είναι κυρίως prive και μπαίνεις μέσα με πρόσκληση, συνήθως αφού περιμένεις ώρες στην ουρά. Έτσι, επισκέφτηκα το ξακουστό Soho, την ψυχή του Λονδίνου, όπου είδα αρκετές Αγγλίδες να κυλιούνται κάτω μεθυσμένες και να παραπατάνε, άλλες παρέες να τσακώνονται με αποτέλεσμα τα σκισμένα ρούχα και την αστυνομία.. Μέσα σε αυτή την έντονη φάση ήπιαμε υπέροχα cocktails σε ένα τέλειο μαγαζί με απίστευτη μουσική, προσπάθωντας ακόμη να συνηθίσουμε πως πρέπει να πίνουμε ποτό χωρίς τη συντροφιά του τσιγάρου. Ίσως αυτό είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα της πόλης κατά τα δικά μου δεδομένα, καθώς έπρεπε να γίνω παγάκι για να κάνω ένα τσιγάρο... Απίστευτη εμπειρία, αλλά σίγουρα δεν κατάφερα να δω όλα όσα ήθελα. Ένα μέρος που αναμένεται να περάσω 1 τουλάχιστον χρόνο από τη ζωή μου... κάτι που ανυπομονώ ακόμη πιο πολύ. Ομολογώ πως ξενέρωσα που γύρισα, αν και με παρηγορεί το γεγονός ότι ήρθαν τα Χριστούγεννα(κι η Πρωτοχρονιά.εε!!).

Λίγες photos για να πάρετε μια γεύση...όσοι από εσάς δεν έχετε ήδη πάει!

December 7, 2007


Μετά από ένα μήνα απουσίας μου, αποφάσισα να επιστρέψω στο αγαπημένο μου endlessdream!! Το νέο μου post αγκαλιάζεται από ένα πολύ δυνατό κομμάτι, που μπορώ να πω πως πρωταγωνιστεί στην playlist μου τον τελευταίο καιρό.. Μόλις περάσαμε το πρώτο Σαββατοκύριακο του Δεκέμβρη και πλέον τα Χριστούγεννα είναι πολύ κοντά, καθώς ήδη άρχισε το ντελίριο του στολισμού σε όλη την πόλη.. Και αυτό μπορεί να προκαλεί πλήθος ανάμεικτων συναισθημάτων στους περισσότερους από μας.. Ήδη το πνεύμα των Χριστουγέννων αρχίζει και παρυσφρύει σιγά σιγά μέσα μας, με διαφορετική επιρροή βέβαια στον καθένα... Αλλά δε θα μιλήσω τώρα για τα Χριστούγεννα, έχουμε άλλωστε αρκετές μέρες ακόμα για να ονειρευτούμε ή να ευχηθούμε να περάσουν γρήγορα... ανάλογα με την φάση και τη διάθεση έκαστου..!!
Πάντως , ένα έχω καταλάβει...Γενικότερα εμείς οι άνθρωποι δεν πάμε καλά, καθόλου καλά. Άλλα νιώθουμε, άλλα λέμε, άλλα κάνουμε, άλλα ονειρευόμαστε, άλλα σκεφτόμαστε...Οι περισσότεροι έχουν την τάση να κλαίγονται και να λένε ότι τπτ δεν τους πάει καλά και πόσο αυτή η πολυσυζητημένη που**να η ΤΥΧΗ δεν είναι με το μέρος τους. Υποτίθεται βέβαια πως είμαστε τα πιο ευφυή πλάσματα αυτού του ταλαίπωρου κόσμου, αλλά συνεχώς συλλέγω στοιχεία για το αντίθετο. Γιατί ποτέ δεν μπορούμε να παραδεχτούμε ότι είμαστε καλά και ευτυχισμένοι? Εεεεε....αποκλείεται να μην είμαστε ποτέ!! Με το παραμικρό... μην ακούσουμε ένα τραγούδι, μην δούμε μια φώτο...αμέσως να μελαγχολήσουμε! Ειλικρινά καταντάει γραφικό!! Κι όμως..έχω κατασταλάξει πως το αίσθημα της θλίψης κατατροπώνει συντριπτικά το αίσθημα της χαράς. Είναι πιο επιβλητικό , πιο ζωντανό συναίσθημα. Πάντα υπερισχύει και στην πράξη αλλά και στις αναμνήσεις μας. Μήπως έχουμε την τάση να νιώθουμε ευάλωτοι και να μας δίνουν σημασία οι άλλοι? Ας το πάρουμε χαμπάρι... Δεν είναι ούτε ωραίο ούτε γοητευτικό να είσαι ΘΥΜΑ!! "Every Day is a Brand New Day" που λέει και ένα επίκαιρο αγαπημένο κομμάτι. Αυτό πρέπει να είναι το moto μικρών - μεγάλων, ψηλών - κοντών, δεσμευμένων- χωρισμένων, κ.ο.κ. :PP Κάτι δεν κάναμε σωστά, για κάτι μετανιώσαμε, κάτι έπρεπε να ειπωθεί αλλιώς, θα θέλαμε να ήμασταν κάπου αλλού ή να μη μαθαίναμε κάτι άλλο... Μήπως αν δεν είχαν γίνει όλα αυτά... πολύ απλά θα μιλάγαμε για κάποιο άλλο πρόσωπο, το οποίο δεν θα είχε τα ίδια βιώματα με μας? ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΧΑΜΠΑΡΙ.... ΤΗΑΤ'S LIFE !!! Όσο πιο νωρίς το συνειδητοποιήσουμε, τόσο πιο όμορφα και χαλαρά θα περνάμε. Τι κι αν σε κεράτωσε κυρία μου, τι κι αν δεν βγάζεις τόσα λεφτά όσα ονειρευόσουνα κύριε, τι κι αν ο γκόμενος σου δεν έχει λεφτά να αγοράσει ούτε το μπρελόκ από το Cayenne κορίτσι μου? Είμαστε οι επιλογές μας κι όσο κι αν γκρινιάζουμε... ναι ναι ... αυτό είμαστε. Δεν είναι κακό να το παραδεχτούμε, πως ακόμη κι αν φανταζόμασταν τελείως διαφορετική τη ζωή μας ... τελικά τη γουστάρουμε κατά βάθος. Γιατί αν δεν την γουστάραμε... θα βρίσκαμε χίλια πράγματα να κάνουμε για να την αλλάξουμε... Άλλωστε είμαστε τα πιο ευφυή πλάσματα σε αυτόν τον ταλαίπωρο κόσμο...

Φιλιά πολλά σε όλους για ένα τρελό τρελό και πολύ πικάντικο ΠΣΚ !!!

ps: τα περισσότερα από τα παραπάνω συμπεριλαμβάνουν και τον συγγραφέα
ps2: ακούστε και το επόμενο track από ΙΚΟΝ... απλά υπέροχο και ατμοσφαιρικό!

November 9, 2007

Live to travel !!

Πριν μπει το δεύτερο Σαββατοκύριακο του Νοεμβρίου, αναπολώ το προηγούμενο, που βρέθηκα στο κέντρο της Αιτωλοακαρνανίας, περνώντας από τη ορεινή Ναυπακτία, την Άμφισσα αλλά και την Αράχωβα. Ένα πολύ όμορφο ταξίδι σε χειμωνιάτικο background με χωριάτικες πινελιές.
Έμεινα σε ένα γραφικότατο χωριουδάκι, λεγόμενο Κονιάκος, που είναι σε 1100 μέτρα υψόμετρο, με τη βροχή και την ομίχλη να μονοπωλούν την ατμόσφαιρα και τον ποταμό Μόρνο να το αγκαλιάζει σε απόσταση αναπνοής. Η ομορφιά του να ταξιδεύεις με το αμάξι και να απολαμβάνεις μια υπέροχη διαδρομή, στο πλαίσιο αυτών των 3 ημερών, σε όλο της το μεγαλείο. Απλά συνειδητοποιείς ότι είναι τόσο μοναδικό το κάθε μέρος σε αυτή τη χώρα, έτοιμο να το εξερευνήσεις και να το αγαπήσεις, που σε κάνει να θέλεις να είσαι απλά ένας μόνιμος ταξιδιώτης. Ένα αναμμένο τζάκι, πολύ κρύο, ζεστά ρούχα, ένα χουχουλιάρικο σαλόνι με θέα τη Γκιώνα, καλή μουσικούλα και κρασάκι είναι η πιο πετυχημένη συνταγή για να σε γεμίσει... Μακριά από την φωτισμένη Αθήνα, την κίνηση, το πολυβόητο παρκάρισμα και το ατελείωτο ξενύχτι. Και συνειδητοποιείς ότι απλά δε σου λείπει ούτε για μια στιγμή τίποτα που να έχει να κάνει με την πόλη αυτές τις λίγες μέρες, ούτε το κίνητο σου που δεν έχει χτυπήσει... γιατί πολύ απλά δεν έχει σήμα εκεί που είσαι.
Όσο κουρασμένη κι αν ήμουν, δε δίστασα να περπατήσω το βράδυ, μετά από το φαϊ στη μοναδική ταβερνούλα του χωριού που είναι ανοιχτή μόνο το ΣΚ, σε όλο το χωριό... που το μόνο φως ήταν ένας φακός που είχαμε για οδηγό. Πρωταγωνιστής σε τέτοια μέρη ... η ΦΥΣΗ και οι λίγοι μόνιμοι κάτοικοι, οι οποίοι όμως είναι τόσο φιλόξενοι, που νιώθεις ότι σε ξέρουν χρόνια ή ότι λαχταρούσαν να έρθεις στον τόπο τους...
...Σαν επισκέπτης που σέβεται τον εαυτό του, επισκέφτηκα και έκανα πεζοπορία κατά μήκος του ποταμού Μόρνου, αφού βέβαια κατεβηκα το βουνό κάνοντας συχνά στάσεις λόγω των αγελάδων, των προβάτων και των σκύλων που φαίνεται να έχουν δικαιώματα στον τόπο τους !!! Μία εκπληκτική ημέρα σε ένα υπέροχο τοπίο με το νερό και τη βλάστηση να συνδυάζονται με καλλιτεχνικό τρόπο. Υπέροχες εικόνες, καθαρός αέρας και εμείς στη μέση του πουθενά να νιώθουμε μικροί εξερευνητές.
Βέβαια αντιμετωπίσαμε άγριες καιρικές συνθηκες στο δρόμο του γυρισμού, προσθέτοντας άλλη μια εμπειρία για μένα, καθώς αναγκάστηκα να ακινητοποιηθώ στο χάος της ομίχλης πάνω σε μια πλευρά του βουνού μην έχωντας φώτα να συνεχίσω.... Φυσικά δεν πτοηθήκαμε και περιμέναμε βγάζοντας φωτογραφίες ενώ έβρεχε..!!
Μια στάση στη βροχερή Αράχωβα για φαγητό και καφέ ...και κάπου εκεί δυστυχώς συνειδητοποιούμε ότι η εκδρομή μας έφτανε στο τέλος της... Παρ΄όλα αυτά δεν μελαγχολούμε(πολύ !!) και περιμένουμε για την επόμενη εξόρμηση !!!

Θα μπορούσα να κάνω ταξίδια σε όλη μου τη ζωή από άκρη σε άκρη στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο... Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο για να ανοίξεις τους ορίζοντες σου και να μάθεις πράγματα...

...Ευτυχώς όμως ο Δεκέμβρης πλησιάζει κι εγώ πλησιάζω στο Λονδίνο !!!!!! ))))))


October 30, 2007

Pilobolus @ Athens



Είχα την τύχη να παρακολουθήσω απόψε την πρεμιέρα μιας καλλιτεχνικής ομάδας, σε ενα πάντρεμα χορού-θεάτρου. Οι Pilobolus , που υιοθέτησαν το όνομά τους από ένα είδους μύκητα φιλικό στον ήλιο, ήρθαν από την Αμερική για λίγες παραστάσεις στην Αθήνα. Πραγματικά, ένα πολύ όμορφο και πρωτόγνωρο θέαμα, με πρωταγωνιστές τα κορμιά αυτών των παιδιών με απίστευση κίνηση και πραγματικά μαγική χορογραφία. Τεχνική που ξεφεύγει από αυτά που νομίζει κανείς ότι μπορεί να κάνει το ανθρώπινο σώμα... 7 φανταστικές φιγούρες γέμιζαν τη σκηνή και με έκαναν να μη μπορώ να τραβήξω το βλέμμα μου από πάνω τους. Δε μιλάω για ακροβατικά... αλλά για τέχνη, φαντασία, έκφραση. Το θέαμα ήταν ένα mix σύγχρονου χορού με θεατρικά στοιχεία και αποτελείτο απο 5 διαφορετικά μέρη με ξεχωριστή ροή το καθένα. Το άπιαστο ταλέντο τους σε συνδυασμό με την πολύ όμορφη και ατμοσφαιρική μουσική συντέλεσαν να μη βαρεθώ καθόλου, παρά μόνο να εντυπωσιαστώ. Αυτοί οι "λαστιχένιοι" καλλιτέχνες πλέκονταν μεταξύ τους με τόση ευκολία λες και το σώμα τους δεν είχε άκρα, μύες και κόκκαλα. Ο ένας τυλιγόταν στον άλλον σαγηνευτικά και όλοι μαζί χόρευαν ασυνήθιστα και συγχρόνως αρμονικά στα όρια μιας απίστευτης θεατρικής ατμόσφαιρας.



Πολύ ωραίος φωτισμός και πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες, που προβάλλονται σε κάθε μέρος του θεάματος. Ο έρωτας, το φλερτ, το σεξ, η μουσική και η τιμωρία ήταν κάποια από τα συστατικά του όλου θεάματος, αλλά με ένα περίεργο και ανατρεπτικό τρόπο. Συνειδητοποίησα πόσο έκφραστικο και καθυλωτικό μπορεί να γίνει ένα κορμί και πόσο όμορφο και γοητευτικό είναι να γεμίζει το βλέμμα σου από εικόνες που σε βάζουν να σκέφτεσαι, να αναρωτιέσαι και να ανταλλάσεις απόψεις, μέσα από πλήθος δυφορούμενων σκέψεων. Το 2ο και το τελευταίο μέρος ξεχωρίζουν κατά την προσωπική μου άποψη, για όποιον αποφασίσει να το δει...

..Ήταν ένα όμορφο βράδυ, ό,τι έπρεπε για να ξεκινήσει όμορφα η τελευταία εβδομάδα του Οκτώβρη...

ΥΓ : Σας αφιερώνω το αγαπημένο μου τραγούδι αυτή την εποχή...

October 28, 2007

Ξημερώματα Κυριακής....




Κάποτε πίστευα πως η Κυριακή είναι η χειρότερή μου μέρα, μέχρι που ήρθαν τα φοιτητικά μου χρόνια και λάτρεψα την Κυριακή..... Κι ας είναι ξημερώματα, εγώ είμαι εδώ και ας φαίνεται να είναι όλο αυτό παραίσθηση... Κι ακόμη κι αν όλα τα όνειρά σου φαίνεται να απομακρύνονται, εσύ στέκεσαι δυνατός και περιμένεις τα επόμενα, σε κάθε γωνιά της ζωής σου, ξέρεις ότι μπορείς να πραγματοποιήσεις κάποιο άλλο όνειρο, κι ας χάθηκε αυτό που λαχταρούσες να ζήσεις...... Πρέπει να σταθείς δυνατός και να αναταπεξέλθεις, άλλωστε λένε πως έχει κι ο καιρός γυρίσματα. Και κάπου εδώ αναρωτιέσαι αν όλα αυτά που λένε ισχύουν για να πάρεις δύναμη ή απλά τα είπε κάποιος αφελής ονειροπόλος. Κι όλα πλέον μοιάζουν ανόφελα και ανεξήγητα και απορείς γιατί νιώθεις ότι είσαι στο μηδέν, και η μόνη απάντηση είναι πως εσύ επέλεξες να βρίσκεσαι εδώ. Δυστυχώς ό,τι έρχεται στη ζωή είναι δική μας ευθύνη, καλώς ή κακώς... Και ακόμη και μια βραδιά γεμάτη αλκοόλ δε μπορεί να απαλύνει τη συνείδηση, που παλεύει με τη μοναχική ζωή σου... Σε ακολουθεί και διαγράφει παράλληλο δρόμο με σενα γιατί απλά έτσι είναι η ζωή σου και δεν αλλάζει. Γιατί ό,τι κι αν προσπαθείς να δικαιολογήσεις απλά δεν έχει νόημα γιατί απλά ΜΟΝΟΣ σου έφτασες ως εδώ... Όλα εμπειρίες και βιώματα μπορούν να παριστάνουν στη ποταπή ζωή σου.... Είναι πλέον Κυριακή πρωί, κι αν κέρδισα μια ώρα από τη ζωή μου , εγώ νιώθω ότι έχω χάσει χρόνια... Το θέμα είναι να ζεις και να συμφιλιωθείς με τον ευατό σου και να σταματήσεις να τον κατηγορείς συνεχώς για τη ρουτίνα που νομίζεις ότι σου προσφέρει... Όπως κάθε Κυριακή, θα ξημερώσει και θα χαθώ μέσα στις αναμνήσεις, που μοιάζουν τόσο ανιαρές.. Κι όμως κάτι ήταν στη ζωή μας. Μακάρι αυτή η εβδομάδα να προσθέσει κάτι παραπάνω στην καθημερινότητα, η οποία ήδη νιώθω οτι πολύ νωρίς με κουράζει... Κάτι άλλο ίσως μας καλεί πλέον και εμείς φοβόμαστε να το αντιμετωπίσουμε, πορότι όμως δεν είναι αργά γιατί όλα είναι κοντά και μακριά μας, αρκεί να τα εντοπίσουμε και να τα αποκτήσουμε... Όμως νιώθω ότι κοντά στο ξημέρωμα τελειώνει το αποψινό μου ντελίριο και θα πρέπει να κοιμηθώ και να ξυπνήσω ελπίζοντας για μια νέα εβδομάδα με καλύτερα πράγματα... Καλημέρα σε όλους και λυπάμαι αν σας κούρασα....

October 22, 2007

Αλλαγή Γκαρνταρόμπας στο EndlessDream

Συγχρόνως με την αλλαγή της διάθεσης και της εποχής ... αλλάζει outfit και το EndlessDream και γίνεται πιο underground, χαρίζωντάς μας έναν απέραντο και ανεξάντλητο τοίχο με σκοπό να εκφραστούμε, να σχολιάζουμε και γενικότερα να τον εμπλουτίσουμε...
Ας κάνουμε λοιπόν τα δικά μας graffiti στον "ονειροτοίχο" ελεύθερα και με φαντασία..

Ελπίζω να σας αρέσει...





October 21, 2007

Μια Αγκαλιά μες στη Βροχή...

Διανύοντας την πρώτη φθινοπωρινή Κυριακή, τι καλύτερο από έναν καυτό καφέ στην αγαπημένη σου κούπα και μια χουχουλιάρικη κουβέρτα ανάμεσα σε σένα και τον ζεστό καναπέ σου... Ίσως η πιο ρομαντική επόχή του χρόνου, και η ψυχή σου διψάει για υπέροχη μουσική, κινηματογραφικές αίθουσες, αν και το σώμα-όπου κι αν βρίσκεται- ανυπομονεί σε κάθε σου βήμα να βρεθεί μπερδεμένο σε μια αγκαλιά, λες και θέλει να κρυφτεί από τον υπόλοιπο κόσμο και τη βροχή...
Γιατί μελαγχολούμε τόσο πολύ με τις πρώτες σταγόνες στο τζάμι, με τον συννεφιασμένο και σκουροβαμένο επιβλητικό ουρανό; Νύχτες μεγάλες, νύχτες ατελείωτες, λουσμένες με εικόνες που δε σταματά να γεννά το μυαλό... Δε σε φοβίζει η δυνατή φωνή του ανέμου και τα ταλαιπωρημένα δέντρα που χορεύουν στους χειμωνιάτικους ρυθμούς... παρά μόνο ο εαυτός σου που σήμερα η μόνη του συντροφιά είναι το μοναχικό εγώ του... Ξεγελιέσαι αρχικά πως είσαι ασφαλής στην συντροφιά της μουσικής σου μα γρήγορα συνειδητοποιείς πως και αυτή με τη σειρά της σε μοναχικούς μονόδρομους θα σε ξεχάσει... Και καμιά παλιά, ξεχασμένη φωτογραφία όσο μοναδική κι αν σου φαινόταν κάποτε δε μπορεί να σε βγάλει από αυτό το μελαγχολικό και μουντό δωμάτιο... Και δε βρίσκεις τίποτα να σε γεμίζει, τίποτα να σε ικανοποιεί και αναρωτιέσαι το γιατί... ίσως μέσα σου ξέρεις την απάντηση... Όχι, όχι... Σίγουρα ξέρεις την απάντηση, γιατί όλοι ξέρουμε τι μας γεμίζει και τι μας αδειάζει, τι μας ελκύει και τι μας απωθεί, τι μας συγκλονίζει και τι μας απογοητεύει... Τώρα είσαι μόνος, και δεν πιστεύεις πως θα 'ρθουν στιγμές που θα νιώσεις ακόμη πιο μόνος... Αυτός που φαίνεται να σε παρακολουθεί ακούραστα είναι κάτι αναμνήσεις , που το μόνο που μένει, για να προχωρήσεις, είναι να τις κάνεις φίλες σου... Δε φαίνεται να είναι πολύ δύσκολο πλέον, ωρίμασαν εαυτές , ωρίμασες κι εσύ και φαίνεται πια να σου χαμογελούν δειλά δειλά...
Ένα χειμωνιάτικο πρωί κάτι διαπερνάει τον νου σου... Μην αφήσεις να σε κυριαρχήσει... Απλά μελαγχόλησες, είσαι όντως άνθρωπος, που με τα πατίνια του μυαλού σου, θα κυλήσεις τη σκέψη σου μακριά και χαμογελώντας θα συνεχίσεις να πίνεις τον καυτό καφέ σου...

...Μια γλυκιά φωτιά αρχίζει να ζεσταίνει αυτό το φθινοπωρινό μεσημέρι...


ΥΓ : Επειδή επηρεάστηκα από την τελευταία (καταπληκτική) ταινία που είδα "Control" τελικά στο jukebox του endlessdream ενσωματώνεται ένα από τα πιο γνωστά (και αγαπημένα μου) τραγούδια των Joy Division....
...Love will tear us apart again....

October 8, 2007

Φοιτητική Ζωή


Με αφορμή τον ερχομό μου στην Καβάλα, απλά συνηδειτοποίησα για μια ακόμη φορά πόσο σημαντικός σταθμός είναι στη ζωή ενός ατόμου τα φοιτητικά χρόνια σε μια άλλη πόλη. Είναι μία εμπειρία τουλάχιστον μοναδική, μια αιτία που γεννάει ασταμάτητες, δυνατές και συναρπαστικές εμπειρίες για όποιον έχει ζήσει κάπως έτσι τα πρώτα χρόνια της 2ης δεκαετίας της ζωής του. Πέρα από το απίθανο βίωμα της ανεξαρτησίας του να μένεις μόνος σου, είναι απίστευτο το πόσο κοινωνικοποιείσαι και δένεσαι με τους ανθρώπους. Ένα φαινόμενο που βέβαια παρατηρείται κυρίως στην επαρχία, εκεί που ο συνομίληκός σου δεν είναι απλά ένας συμφοιτητής, είναι φίλος, είναι συγκάτοικος, είναι ο άνθρωπος που είσαι όλη μέρα μαζί. Αυτός που θα μοιραστείς το φαγητό σου, που θα κοιμηθεί σπίτι σου, που θα σου δανείσει λεφτά όταν ξεμείνεις, που θα μεθύσετε μαζί, θα διαβάσετε μαζί, θα νευριάσεις επειδή σου γκρέμισε το σπίτι... Είναι ένα σωρό μαγικά πράγματα που όλοι εμείς που σπουδάζουμε σπίτι μας απλά δε θα νοιώσουμε ποτέ. Θαυμάζω αυτά τα παιδιά που το ζουν και το απολαμβάνουν κάθε στιγμή και έχουν κάνει ίσως φίλους ζωής μέσα από αυτό. Γιατί η παρέα σου εκεί είναι η μαμά σου, ο μπαμπάς σου, ο κολλητός σου, η αδελφή σου, η παρέα σου... Είναι κάτι παραπάνω. Ότι κι αν γίνει , ακόμη κι αν δεν τον ξαναδείς γιατί μένει στην άλλη άκρη της Ελλάδας, δε θα τον ξεχάσεις ποτέ. Θα είναι από τις πιο γλυκές αναμνήσεις στο ημερολόγιο του μυαλού και της ψυχής σου.
Ακόμη κι αν η πόλη δεν είναι το μεγάλο αστικό κέντρο που μεγάλωσες, δεν έχει τις άπειρες επιλογές, και τα μεγάλα και glamorous clubs ούτε το village με τις 20 αίθουσες, αυτοί είναι ευτυχισμένοι γιατί θα βγούν ίσως στο μοναδικό μαγαζί της πόλης κάθε βράδυ, ακούγωντας την ίδια μουσική και πάλι θα ζήσουν ένα από τα καλύτερα βράδια της ζωής τους... γιατί απλά θα είναι άλλο ένα μικρό κομματάκι από τη φοιτητική τους ζωή..

Κλείνωντας, το μόνο που έχω να πω είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ για την τέλεια φιλοξενία σου Mickey μου! Μια υπέροχη παρέα, ένα μπουκέτο φανταστικά παιδιά και μια ξεχωριστή βδομάδα από τη ζωή μου.. Συνεχίστε να περνάτε καλά... Ελπίζω σύντομα να βρεθούμε όλοι μαζί εκεί πάνω!!!

September 19, 2007

New York


New York...New York τραγούδαγε ο αγαπημένος Frank για την πιο λαμπερή πόλη του κόσμου. Εκεί που τα φώτα δεν σβήνουν ποτέ, εκεί που οι πολυεθνικές αλονίζουν, εκεί που οι ουρανοξύστες γλείφουν τον ουρανό με ένα θεαματικό τρόπο..
Ένας από τους πιο αχτύπητους προορισμούς, με την καρδιά της πόλης να έχει ασταμάτητες ταχυπαλμίες και να παρασύρει όποιον βρεθεί εκεί..
Στην άλλη άκρη του κόσμου, λοιπόν , βρίσκεται ένας από τους πιο πολυσυζητημένους και διάσημους προορισμούς. Ένας τελείως διαφορετικός τόπος, η πιο κοσμοπολίτικη πολιτεία, που ανταγωνίζεται διαχρονικά το LA.


Τι πιο ξακουστό και χαρακτηριστικό για την πιο glamorous πολιτεία, από το Άγαλμα της Ελευθερίας, που κατοικεί στο απέναντι Liberty Island από το 1886, ως γαλλικό δώρο και σύμβολο της γαλλοαμερικάνικης φιλίας. Πάνω από ένας αιώνας έχει περάσει και το άγαλμα-σύμβολο δεν έχει χάσει την αίγλη του, καθώς δεν λείπουν και οι πολυάριθμες εμφανίσεις του σε μέγαλο πλήθος ταινιών.. Και περιμένω τη μοναδική εκείνη στιγμή, που θα πατάω το clic και θα φωτογραφίζω με τη μηχανή μου την "Κυρία Ελευθερία" που στέκεται καμαρωτή με τη δάδα της αναμένη...ποζάρωντας για μένα.


Για όποιον δεν κατάλαβε... η εξόρμηση στην πιο διάσημη πόλη του κόσμου... γνωστή και ως Big Apple αποτελεί το ταξίδι των ονείρων μου , που σίγουρα κάποια στιγμή θα γίνει πράξη και κάτι παραπάνω από βίωμα..
Μέχρι τότε .. keep dreaming !!

September 16, 2007

..Volcano..

"Don't hold yourself like that

You'll hurt your knees

I kissed your mouth and back

But that's all I need

Don't build your world around volcanoes melt you down

What I am to you is not real

What I am to you you do not need

What I am to you is not what you mean to me

You give me miles and miles of mountains

And I'll ask for the sea

Don't throw yourself like that

In front of me

I kissed your mouth your back

Is that all you need?

Don't drag my love around volcanoes melt me down

What I am to you is not real

What I am to you you do not need

What I am to you is not what you mean to me

You give me miles and miles of mountains

And I'll ask for the sea

Is just what I'm going through

This is nothing new

No no just another phase of finding what I really need

Is what makes me bleed

And like a new disease she's still too young to treat

Like a distant tree

Volcanoes melt me down

She's still too young

I kissed your mouth

You do not need me"


..Γιατί πολλές φορές αυτό που σημαίνουμε για κάποιους, απλά δεν είναι αμφίδρομo και το μόνο που μας απομένει να κάνουμε για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από τη "λάβα" τους είναι να φύγουμε όσο πιο μακριά μπορούμε..
Κάποιοι βέβαια επιλέγουν να ρισκάρουν, αντλώντας δύναμη από το δικό τους "ηφαίστειο", ζώντας πάντα με το φόβο μήπως τους καταστρέψει..

September 14, 2007

Breathe music air !!!!


Όπως δε λείπει ποτέ η μουσική απ'τη ζωή μου, έτσι δε θα μπορούσε να λείπει ένα τέτοιο μουσικό αγκάλιασμα και στο νεοσύστατο blog μου. Το μικρό μου JukeBox, λοιπόν, ελπίζω να σας ικανοποιήσει και να σας κάνει να με γνωρίσετε καλύτερα.
Ξεκινάω με ένα όμορφο τραγούδι συνώνυμο του τίτλου της σελίδας μου, το "Happy Dreamer". Σίγουρα θα απολαύσετε και το πολύ πολύ αγαπημένο μου ισπανικό τραγούδι, από το οποίο θεωρώ αποπνέει ιδιαίτερος ερωτισμός, ταξιδεύοντας το μυαλό..

Music makes us dreaming...

September 5, 2007

Η αρχή είναι το ήμυσι του παντός...


Με το τέλος του καλοκαιριού και την αρχή του φθινοπώρου γεννήθηκε και το δικό μου blog, έτσι απλά για να εκφράζει τα διάφορα επίκαιρα και αγαπημένα μου... Η κατανόηση σας θα ήταν ιδιαίτερα θεμιτή καθώς είναι ακόμη νεογέννητο και θέλει το χρόνο του για την ανάλογη διαμόρφωσή του...