Στο endlessdream φαίνεται να μην άφησε τα ίχνη του το 2008.. Και κάπως έτσι θέλω να θυμάμαι αυτή τη χρονιά(ή μάλλον να μην τη πολυθυμάμαι!). Ενώ κάθε χρόνο συμβαίνουν πράγματα άσχημα που μας στεναχωρούν, αυτή η χρονιά απλά μου άφησε μια περίεργη πικρή γεύση και μια μεγάλη δόση γκαντεμιάς. Ενώ συνέβησαν και κάποια καλά πράγματα, υπάρχει ένα απροσδιόριστο συναίσθημα που δε με αφήνει ούτε κρυφά από τον ευατό μου να χαμογελάω όταν αναλογίζομαι το 2008. Δεν ξέρω, ίσως μια Άση Μπήλιου να μπορούσε να δώσει μια καλύτερη εξήγηση για αυτά τα ψυχολογικά και όλους τους πλανήτες που πρέπει να χόρευαν τρελά γύρω μου...!
Ένα χρόνο μεγαλύτεροι λοιπόν όλοι(όλοι υπενθυμίζω!) και σε αντίθεση με άλλες κοπέλες της ηλικίας μου, με πιάνει μια απίστευτη μελαγχολία καθώς μεγαλώνω φοβάμαι ότι κάποια στιγμή δε θα μπορώ να διατυμπανίζω ότι είμαι παιδί και να προφυλάσσομαι από αυτή τη δικαιολογία. Πάντως καλά λένε..όσο περνάνε τα χρόνια βλέπουμε αλλιώς τα πράγματα. Μπορώ να πω ότι έχω αρχίσει, μετά από πολύ προσπάθεια και άπειρες ώρες συζητήσεων με τις φίλες μου, να προσπαθώ να ψυχολογώ τους ανθρώπους και να φέρομαι διαφορετικά στον καθένα. Το ιδανικό θα ήταν όλοι να μπορούσαν, ή έστω να προσπαθούσαν να κατανοήσουν τον τρόπο σκέψης του απέναντί τους.. Εμένα δε μου φαντάζει τόσο εξαιρετικό, θα μπορούσα να πω ότι είναι σχεδόν αναπόφευκτο. Βέβαια όλα αυτά θα είχαν νόημα σε ένα κόσμο που τα πράγματα και οι πράξεις συνοδεύνται με αμφρίδρομες κινήσεις και κατανόηση. Τελικά συνειδητοποιώ ότι όλες αυτές οι ώρες συζητήσεων έχουν πάει χαμένες. Δεν έχω καταλάβει τίποτα ακόμα για τις ανθρώπινες σχέσεις...Φτου!
Όλα αυτή την εποχή είναι ιδιαίτερα ρευστά στα περισσότερα επίπεδα και είναι ίσως η πρώτη φορά που άρχισα να προβληματίζομαι ουσιαστικά και εις βάθος για την πορεία της ζωής μου. Είναι κάπου εδώ που συνειδητοποιείς το χάσμα μεταξύ των ονείρων σου(που μέχρι κάποια στγμή δε φάνταζαν τόσο πολύ ως όνειρα, αλλά ως μελλοντικά γεγονότα εύκολα να πραγματοποηθούν) και της πραγματικής ζωής. Πλέον δεν ανήκω στο φοιτητικό κοινό και μερικά μαθήματα που με κράταγαν μακριά από το πτυχίο σηματοδότησαν τελικά την αλλαγή μιας εποχής και την αναδιοργάνωση όλου του plan. Απορώ πλέον γιατί ανυπομονούσα και έπρηζα όλο τον κόσμο για το πότε θα πάρω το πτυχίο μου..Μάλλον τα είχα κάπως διαφορετικά τα πράγματα στο μυαλό μου! Πίστευα ότι θα βρω τη φανταστική δουλειά, θα κάνω έναν πολύ ενδιαφέρον κύκλο και θα καταπλήξω τον κόσμο(κυρίως τον οποιοδήποτε προισταμενό μου) με τις φοβερές και φρέσκιες ιδέες μου και την ευφυία μου. Αλλά βασικά τίποτα από τα παραπάνω δε συνέβη..γιατι πολύ απλά εγώ έμεινα με το πτυχίο! Ούτε δουλειά, ούτε νέος κύκλος, ούτε κάποιος καταξιωμένος businessman ξετρελάθηκε με το μυαλό μου! Νομίζω πως από τα τέλη Σεπτέμβρη πρωταγωνιστώ στη "μερα της μαρμότας", καθώς ζω μια απίστευτη ρουτίνα και απραξία που δεν έχει προηγούμενο!!! Και ίσως κάποιος που με ζει καθημερινά να θεωρεί ότι υπερβάλλω, αλλά μάλλον ευελπιστούσα σε πιο μεγάλα πράγματα και με ευκολότερο τρόπο.. Η αλήθεια είναι -για να μηνα δικώ τον ευατό μου-πως και η οικονομική κρίση δε με βοηθάει στο να εισχωρήσω σε μια εταιρία και να καταπλήξω τα πλήθη... Το μόνο που μένει είναι να περιμένω και να κάνω και αυτά τα αγγλικά για να πάρω άλλο πτυχίο, αφού το proficiency δεν κάνει για τα μεταπτυχιακά. Τουλάχιστον ξεγελάω κάπως τον ευατό μου και τους γύρω μου ότι κάνω κάτι.. Απλά νομίζω πως βρίσκομαι στην πρώτη ουσιαστική μεταβατική φάση της ζωής μου.. Είναι κάπου εκεί που νιώθεις ότι κάτι έχεις αρχίσει να καταφέρνεις, που αρχίζεις να θέλεις να γίνεις ανεξάρτητος και να φύγεις από το σπίτι των γονιών σου αλλά δε μπορείς. Είναι που θέλεις να κάνεις μια καινούργια αρχή και να προσπαθήσεις αλλά δεν υπάρχουν ευκαιρίες, είναι κάπου εκεί που θέλεις να μείνεις μόνος σου σαν τρελός αλλά δε θέλεις να στερηθείς και τη ζωή που κάνεις γιατί είσαι ακόμα πολύ μικρός. ΔΕν ξέρω, για μενα τουλάχιστον η απόφαση να μείνεις μόνος σου, προυποθέτει ότι θα μείνεις ΜΟΝΟΣ σου, χωρίς καμιά οικονομική βοήθεια από τη μαμά και τον μπαμπά.Αλλιώς δεν είναι ανεξαρτησία αλλά καλοπέραση ά βαθμού. Είμαι λοιπόν σε αυτή τη φάση, που θέλω δουλειά για να αρχίσω να ανεξαρτοποιούμαι και να αρχίσει να μπαίνει σε μια σωστή ρότα η ζωή μου..έλα όμως που δουλειά δε βρίσκω! Και μετανιώνω πολύ γιατί τόσα χρόνια έκραζα όλους αυτούς που λέγανε ότι δε βρίσκουν δουλειά στο αντικείμενο τους και είναι άνεργοι.. Πόσο λάθος ήμουν! Περιμένεις τόσα χρόνια να πάρεις το πτυχιό για να δουλέψεις εκεί που γουστάρεις και ονειρευόσουν και δε μπορείς -τουλάχιστον μέχρι να απελπιστείς-να κάνεις κάτι που δε σε γεμίζει καθόλου ή το έκανες για να βγάζεις το χατζιλίκι σου όταν ξεκίναγες την ακαδημκή σου πορεία..
Αυτό λοιπόν είναι το πρώτο μου post για το νέο έτος...! Σας κατέπληξα ε??
ΞΑναμπαίνουμε δυναμικά με ωραίες μουσικές και την ανθρώπινη επαφή από αυτή την ρομαντική, κατά τη γνώμη μου, πλευρά του internet!!
Οτι κι αν λένε...internet connecting people!!!!