Μια Αγκαλιά μες στη Βροχή...

Διανύοντας την πρώτη φθινοπωρινή Κυριακή, τι καλύτερο από έναν καυτό καφέ στην αγαπημένη σου κούπα και μια χουχουλιάρικη κουβέρτα ανάμεσα σε σένα και τον ζεστό καναπέ σου... Ίσως η πιο ρομαντική επόχή του χρόνου, και η ψυχή σου διψάει για υπέροχη μουσική, κινηματογραφικές αίθουσες, αν και το σώμα-όπου κι αν βρίσκεται- ανυπομονεί σε κάθε σου βήμα να βρεθεί μπερδεμένο σε μια αγκαλιά, λες και θέλει να κρυφτεί από τον υπόλοιπο κόσμο και τη βροχή...
Γιατί μελαγχολούμε τόσο πολύ με τις πρώτες σταγόνες στο τζάμι, με τον συννεφιασμένο και σκουροβαμένο επιβλητικό ουρανό; Νύχτες μεγάλες, νύχτες ατελείωτες, λουσμένες με εικόνες που δε σταματά να γεννά το μυαλό... Δε σε φοβίζει η δυνατή φωνή του ανέμου και τα ταλαιπωρημένα δέντρα που χορεύουν στους χειμωνιάτικους ρυθμούς... παρά μόνο ο εαυτός σου που σήμερα η μόνη του συντροφιά είναι το μοναχικό εγώ του... Ξεγελιέσαι αρχικά πως είσαι ασφαλής στην συντροφιά της μουσικής σου μα γρήγορα συνειδητοποιείς πως και αυτή με τη σειρά της σε μοναχικούς μονόδρομους θα σε ξεχάσει... Και καμιά παλιά, ξεχασμένη φωτογραφία όσο μοναδική κι αν σου φαινόταν κάποτε δε μπορεί να σε βγάλει από αυτό το μελαγχολικό και μουντό δωμάτιο... Και δε βρίσκεις τίποτα να σε γεμίζει, τίποτα να σε ικανοποιεί και αναρωτιέσαι το γιατί... ίσως μέσα σου ξέρεις την απάντηση... Όχι, όχι... Σίγουρα ξέρεις την απάντηση, γιατί όλοι ξέρουμε τι μας γεμίζει και τι μας αδειάζει, τι μας ελκύει και τι μας απωθεί, τι μας συγκλονίζει και τι μας απογοητεύει... Τώρα είσαι μόνος, και δεν πιστεύεις πως θα 'ρθουν στιγμές που θα νιώσεις ακόμη πιο μόνος... Αυτός που φαίνεται να σε παρακολουθεί ακούραστα είναι κάτι αναμνήσεις , που το μόνο που μένει, για να προχωρήσεις, είναι να τις κάνεις φίλες σου... Δε φαίνεται να είναι πολύ δύσκολο πλέον, ωρίμασαν εαυτές , ωρίμασες κι εσύ και φαίνεται πια να σου χαμογελούν δειλά δειλά...
Ένα χειμωνιάτικο πρωί κάτι διαπερνάει τον νου σου... Μην αφήσεις να σε κυριαρχήσει... Απλά μελαγχόλησες, είσαι όντως άνθρωπος, που με τα πατίνια του μυαλού σου, θα κυλήσεις τη σκέψη σου μακριά και χαμογελώντας θα συνεχίσεις να πίνεις τον καυτό καφέ σου...

...Μια γλυκιά φωτιά αρχίζει να ζεσταίνει αυτό το φθινοπωρινό μεσημέρι...


ΥΓ : Επειδή επηρεάστηκα από την τελευταία (καταπληκτική) ταινία που είδα "Control" τελικά στο jukebox του endlessdream ενσωματώνεται ένα από τα πιο γνωστά (και αγαπημένα μου) τραγούδια των Joy Division....
...Love will tear us apart again....