Pilobolus @ Athens

Είχα την τύχη να παρακολουθήσω απόψε την πρεμιέρα μιας καλλιτεχνικής ομάδας, σε ενα πάντρεμα χορού-θεάτρου. Οι Pilobolus , που υιοθέτησαν το όνομά τους από ένα είδους μύκητα φιλικό στον ήλιο, ήρθαν από την Αμερική για λίγες παραστάσεις στην Αθήνα. Πραγματικά, ένα πολύ όμορφο και πρωτόγνωρο θέαμα, με πρωταγωνιστές τα κορμιά αυτών των παιδιών με απίστευση κίνηση και πραγματικά μαγική χορογραφία. Τεχνική που ξεφεύγει από αυτά που νομίζει κανείς ότι μπορεί να κάνει το ανθρώπινο σώμα... 7 φανταστικές φιγούρες γέμιζαν τη σκηνή και με έκαναν να μη μπορώ να τραβήξω το βλέμμα μου από πάνω τους. Δε μιλάω για ακροβατικά... αλλά για τέχνη, φαντασία, έκφραση. Το θέαμα ήταν ένα mix σύγχρονου χορού με θεατρικά στοιχεία και αποτελείτο απο 5 διαφορετικά μέρη με ξεχωριστή ροή το καθένα. Το άπιαστο ταλέντο τους σε συνδυασμό με την πολύ όμορφη και ατμοσφαιρική μουσική συντέλεσαν να μη βαρεθώ καθόλου, παρά μόνο να εντυπωσιαστώ. Αυτοί οι "λαστιχένιοι" καλλιτέχνες πλέκονταν μεταξύ τους με τόση ευκολία λες και το σώμα τους δεν είχε άκρα, μύες και κόκκαλα. Ο ένας τυλιγόταν στον άλλον σαγηνευτικά και όλοι μαζί χόρευαν ασυνήθιστα και συγχρόνως αρμονικά στα όρια μιας απίστευτης θεατρικής ατμόσφαιρας.

Πολύ ωραίος φωτισμός και πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες, που προβάλλονται σε κάθε μέρος του θεάματος. Ο έρωτας, το φλερτ, το σεξ, η μουσική και η τιμωρία ήταν κάποια από τα συστατικά του όλου θεάματος, αλλά με ένα περίεργο και ανατρεπτικό τρόπο. Συνειδητοποίησα πόσο έκφραστικο και καθυλωτικό μπορεί να γίνει ένα κορμί και πόσο όμορφο και γοητευτικό είναι να γεμίζει το βλέμμα σου από εικόνες που σε βάζουν να σκέφτεσαι, να αναρωτιέσαι και να ανταλλάσεις απόψεις, μέσα από πλήθος δυφορούμενων σκέψεων. Το 2ο και το τελευταίο μέρος ξεχωρίζουν κατά την προσωπική μου άποψη, για όποιον αποφασίσει να το δει...

..Ήταν ένα όμορφο βράδυ, ό,τι έπρεπε για να ξεκινήσει όμορφα η τελευταία εβδομάδα του Οκτώβρη...

ΥΓ : Σας αφιερώνω το αγαπημένο μου τραγούδι αυτή την εποχή...

Ξημερώματα Κυριακής....

Κάποτε πίστευα πως η Κυριακή είναι η χειρότερή μου μέρα, μέχρι που ήρθαν τα φοιτητικά μου χρόνια και λάτρεψα την Κυριακή..... Κι ας είναι ξημερώματα, εγώ είμαι εδώ και ας φαίνεται να είναι όλο αυτό παραίσθηση... Κι ακόμη κι αν όλα τα όνειρά σου φαίνεται να απομακρύνονται, εσύ στέκεσαι δυνατός και περιμένεις τα επόμενα, σε κάθε γωνιά της ζωής σου, ξέρεις ότι μπορείς να πραγματοποιήσεις κάποιο άλλο όνειρο, κι ας χάθηκε αυτό που λαχταρούσες να ζήσεις...... Πρέπει να σταθείς δυνατός και να αναταπεξέλθεις, άλλωστε λένε πως έχει κι ο καιρός γυρίσματα. Και κάπου εδώ αναρωτιέσαι αν όλα αυτά που λένε ισχύουν για να πάρεις δύναμη ή απλά τα είπε κάποιος αφελής ονειροπόλος. Κι όλα πλέον μοιάζουν ανόφελα και ανεξήγητα και απορείς γιατί νιώθεις ότι είσαι στο μηδέν, και η μόνη απάντηση είναι πως εσύ επέλεξες να βρίσκεσαι εδώ. Δυστυχώς ό,τι έρχεται στη ζωή είναι δική μας ευθύνη, καλώς ή κακώς... Και ακόμη και μια βραδιά γεμάτη αλκοόλ δε μπορεί να απαλύνει τη συνείδηση, που παλεύει με τη μοναχική ζωή σου... Σε ακολουθεί και διαγράφει παράλληλο δρόμο με σενα γιατί απλά έτσι είναι η ζωή σου και δεν αλλάζει. Γιατί ό,τι κι αν προσπαθείς να δικαιολογήσεις απλά δεν έχει νόημα γιατί απλά ΜΟΝΟΣ σου έφτασες ως εδώ... Όλα εμπειρίες και βιώματα μπορούν να παριστάνουν στη ποταπή ζωή σου.... Είναι πλέον Κυριακή πρωί, κι αν κέρδισα μια ώρα από τη ζωή μου , εγώ νιώθω ότι έχω χάσει χρόνια... Το θέμα είναι να ζεις και να συμφιλιωθείς με τον ευατό σου και να σταματήσεις να τον κατηγορείς συνεχώς για τη ρουτίνα που νομίζεις ότι σου προσφέρει... Όπως κάθε Κυριακή, θα ξημερώσει και θα χαθώ μέσα στις αναμνήσεις, που μοιάζουν τόσο ανιαρές.. Κι όμως κάτι ήταν στη ζωή μας. Μακάρι αυτή η εβδομάδα να προσθέσει κάτι παραπάνω στην καθημερινότητα, η οποία ήδη νιώθω οτι πολύ νωρίς με κουράζει... Κάτι άλλο ίσως μας καλεί πλέον και εμείς φοβόμαστε να το αντιμετωπίσουμε, πορότι όμως δεν είναι αργά γιατί όλα είναι κοντά και μακριά μας, αρκεί να τα εντοπίσουμε και να τα αποκτήσουμε... Όμως νιώθω ότι κοντά στο ξημέρωμα τελειώνει το αποψινό μου ντελίριο και θα πρέπει να κοιμηθώ και να ξυπνήσω ελπίζοντας για μια νέα εβδομάδα με καλύτερα πράγματα... Καλημέρα σε όλους και λυπάμαι αν σας κούρασα....

Αλλαγή Γκαρνταρόμπας στο EndlessDream

Συγχρόνως με την αλλαγή της διάθεσης και της εποχής ... αλλάζει outfit και το EndlessDream και γίνεται πιο underground, χαρίζωντάς μας έναν απέραντο και ανεξάντλητο τοίχο με σκοπό να εκφραστούμε, να σχολιάζουμε και γενικότερα να τον εμπλουτίσουμε...
Ας κάνουμε λοιπόν τα δικά μας graffiti στον "ονειροτοίχο" ελεύθερα και με φαντασία..

Ελπίζω να σας αρέσει...

Μια Αγκαλιά μες στη Βροχή...

Διανύοντας την πρώτη φθινοπωρινή Κυριακή, τι καλύτερο από έναν καυτό καφέ στην αγαπημένη σου κούπα και μια χουχουλιάρικη κουβέρτα ανάμεσα σε σένα και τον ζεστό καναπέ σου... Ίσως η πιο ρομαντική επόχή του χρόνου, και η ψυχή σου διψάει για υπέροχη μουσική, κινηματογραφικές αίθουσες, αν και το σώμα-όπου κι αν βρίσκεται- ανυπομονεί σε κάθε σου βήμα να βρεθεί μπερδεμένο σε μια αγκαλιά, λες και θέλει να κρυφτεί από τον υπόλοιπο κόσμο και τη βροχή...
Γιατί μελαγχολούμε τόσο πολύ με τις πρώτες σταγόνες στο τζάμι, με τον συννεφιασμένο και σκουροβαμένο επιβλητικό ουρανό; Νύχτες μεγάλες, νύχτες ατελείωτες, λουσμένες με εικόνες που δε σταματά να γεννά το μυαλό... Δε σε φοβίζει η δυνατή φωνή του ανέμου και τα ταλαιπωρημένα δέντρα που χορεύουν στους χειμωνιάτικους ρυθμούς... παρά μόνο ο εαυτός σου που σήμερα η μόνη του συντροφιά είναι το μοναχικό εγώ του... Ξεγελιέσαι αρχικά πως είσαι ασφαλής στην συντροφιά της μουσικής σου μα γρήγορα συνειδητοποιείς πως και αυτή με τη σειρά της σε μοναχικούς μονόδρομους θα σε ξεχάσει... Και καμιά παλιά, ξεχασμένη φωτογραφία όσο μοναδική κι αν σου φαινόταν κάποτε δε μπορεί να σε βγάλει από αυτό το μελαγχολικό και μουντό δωμάτιο... Και δε βρίσκεις τίποτα να σε γεμίζει, τίποτα να σε ικανοποιεί και αναρωτιέσαι το γιατί... ίσως μέσα σου ξέρεις την απάντηση... Όχι, όχι... Σίγουρα ξέρεις την απάντηση, γιατί όλοι ξέρουμε τι μας γεμίζει και τι μας αδειάζει, τι μας ελκύει και τι μας απωθεί, τι μας συγκλονίζει και τι μας απογοητεύει... Τώρα είσαι μόνος, και δεν πιστεύεις πως θα 'ρθουν στιγμές που θα νιώσεις ακόμη πιο μόνος... Αυτός που φαίνεται να σε παρακολουθεί ακούραστα είναι κάτι αναμνήσεις , που το μόνο που μένει, για να προχωρήσεις, είναι να τις κάνεις φίλες σου... Δε φαίνεται να είναι πολύ δύσκολο πλέον, ωρίμασαν εαυτές , ωρίμασες κι εσύ και φαίνεται πια να σου χαμογελούν δειλά δειλά...
Ένα χειμωνιάτικο πρωί κάτι διαπερνάει τον νου σου... Μην αφήσεις να σε κυριαρχήσει... Απλά μελαγχόλησες, είσαι όντως άνθρωπος, που με τα πατίνια του μυαλού σου, θα κυλήσεις τη σκέψη σου μακριά και χαμογελώντας θα συνεχίσεις να πίνεις τον καυτό καφέ σου...

...Μια γλυκιά φωτιά αρχίζει να ζεσταίνει αυτό το φθινοπωρινό μεσημέρι...


ΥΓ : Επειδή επηρεάστηκα από την τελευταία (καταπληκτική) ταινία που είδα "Control" τελικά στο jukebox του endlessdream ενσωματώνεται ένα από τα πιο γνωστά (και αγαπημένα μου) τραγούδια των Joy Division....
...Love will tear us apart again....

Φοιτητική Ζωή

Με αφορμή τον ερχομό μου στην Καβάλα, απλά συνηδειτοποίησα για μια ακόμη φορά πόσο σημαντικός σταθμός είναι στη ζωή ενός ατόμου τα φοιτητικά χρόνια σε μια άλλη πόλη. Είναι μία εμπειρία τουλάχιστον μοναδική, μια αιτία που γεννάει ασταμάτητες, δυνατές και συναρπαστικές εμπειρίες για όποιον έχει ζήσει κάπως έτσι τα πρώτα χρόνια της 2ης δεκαετίας της ζωής του. Πέρα από το απίθανο βίωμα της ανεξαρτησίας του να μένεις μόνος σου, είναι απίστευτο το πόσο κοινωνικοποιείσαι και δένεσαι με τους ανθρώπους. Ένα φαινόμενο που βέβαια παρατηρείται κυρίως στην επαρχία, εκεί που ο συνομίληκός σου δεν είναι απλά ένας συμφοιτητής, είναι φίλος, είναι συγκάτοικος, είναι ο άνθρωπος που είσαι όλη μέρα μαζί. Αυτός που θα μοιραστείς το φαγητό σου, που θα κοιμηθεί σπίτι σου, που θα σου δανείσει λεφτά όταν ξεμείνεις, που θα μεθύσετε μαζί, θα διαβάσετε μαζί, θα νευριάσεις επειδή σου γκρέμισε το σπίτι... Είναι ένα σωρό μαγικά πράγματα που όλοι εμείς που σπουδάζουμε σπίτι μας απλά δε θα νοιώσουμε ποτέ. Θαυμάζω αυτά τα παιδιά που το ζουν και το απολαμβάνουν κάθε στιγμή και έχουν κάνει ίσως φίλους ζωής μέσα από αυτό. Γιατί η παρέα σου εκεί είναι η μαμά σου, ο μπαμπάς σου, ο κολλητός σου, η αδελφή σου, η παρέα σου... Είναι κάτι παραπάνω. Ότι κι αν γίνει , ακόμη κι αν δεν τον ξαναδείς γιατί μένει στην άλλη άκρη της Ελλάδας, δε θα τον ξεχάσεις ποτέ. Θα είναι από τις πιο γλυκές αναμνήσεις στο ημερολόγιο του μυαλού και της ψυχής σου.

Ακόμη κι αν η πόλη δεν είναι το μεγάλο αστικό κέντρο που μεγάλωσες, δεν έχει τις άπειρες επιλογές, και τα μεγάλα και glamorous clubs ούτε το village με τις 20 αίθουσες, αυτοί είναι ευτυχισμένοι γιατί θα βγούν ίσως στο μοναδικό μαγαζί της πόλης κάθε βράδυ, ακούγωντας την ίδια μουσική και πάλι θα ζήσουν ένα από τα καλύτερα βράδια της ζωής τους... γιατί απλά θα είναι άλλο ένα μικρό κομματάκι από τη φοιτητική τους ζωή..

Κλείνωντας, το μόνο που έχω να πω είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ για την τέλεια φιλοξενία σου Mickey μου! Μια υπέροχη παρέα, ένα μπουκέτο φανταστικά παιδιά και μια ξεχωριστή βδομάδα από τη ζωή μου.. Συνεχίστε να περνάτε καλά... Ελπίζω σύντομα να βρεθούμε όλοι μαζί εκεί πάνω!!!